ร้อยสามสิบ

ฝนเริ่มพรำลงมาพอดีกับที่งานเลี้ยงอาหารกลางวันกำลังจะเลิกรา

มันเริ่มต้นด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา แทบไม่ต่างจากละอองหมอก เป็นสายฝนที่หยอกเย้ามากกว่าจะโปรยปรายลงมาอย่างจริงจัง รอบกายฉัน เสียงพูดคุยสุภาพอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะและเสียงพึมพำกล่าวลาเมื่อแขกเหรื่อรีบวิ่งเข้าไปหลบใต้เต็นท์ผ้าใบสีขาวหรือเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ